Zadaniem układu stężeń rusztowania jest kompletne zapewnienie stateczności konstrukcji i niezmienności kinetycznej od działania czynników zewnętrznych, np. atmosferycznych.
Wszystkie prostokąty rusztowania od podstaw trzeba podzielić na trójkąty. Przekątne płaszczyzn, które przebiegają pod kątem około 45, składają się na zabezpieczenie całego systemu.
Stężenia dzieli się na poziome i pionowe.
Stężenia poziome
Konstrukcje wolnostojące muszą posiadać stężenia po obwodzie przynajmniej w dwóch poziomach. Większe konstrukcje rusztowań należy dodatkowo stężać w środku, jednak należy je rozmieszczać nie mniej niż co szóste pole rzutu poziomego. Stężenia winny kreować tzw. ramę zamkniętą, przy czym pierwsze z nich należy umiejscowić pod pierwszą kondygnacją nad podłożem. Na szczeblu stężeń poziomych rusztowanie powinno być kotwione do ściany, a na terenach pochyłych, których spadek jest większy niż 6 stopni, należy zakładać dodatkowo stężenie równoległe do spadku terenu, w maksymalnej odległości 20 centymetrów od podłoża. Stężenia poziome należy montować bezpośrednio do stojaków rusztowań.
Stężenia pionowe
Stężenia pionowe powinno się montować bezpośrednio nad podłożem. Na długości rusztowania muszą znajdować się chociażby dwa pola stężeń, a odległości między nimi nie mogą przekraczać 10 metrów. Układ stężeń, jak już wspomniano zresztą w leadzie, powinien w pełni zagwarantować niezmienność kinematyczną rusztowania (nieprzesuwanie węzłów) od działania czynników peryferyjnych.
Stężenia pionowe podłużne należy mocować złączami krzyżowymi do poprzecznic zamocowanych do stojaków. Z kolei stężenia pionowe poprzeczne należy mocować złączami krzyżowymi do podłużnic zamocowanych do stojaków. Przedłużanie stężeń może być przeprowadzane wyłącznie złączem wzdłużnym nadającym się do do przenoszenia sił rozciągających. Złącza obrotowe można przytwierdzać jedynie w sytuacji braku możliwości wykorzystania złącza krzyżowego.
Artykuł powstał we współpracy z firmą PIONART – producentem rusztowań i szalunków z Zabrza.