Ochrona przeciwpożarowa w halach stalowych

Dla zapewnienia wymaganego poziomu bezpieczeństwa w halach stalowych, na etapie wykonywania projektu, konieczny jest dobór materiału izolacyjnego o właściwych parametrach ogniowych oraz grubości. Dodatkową ochronę można zapewnić instalując odpowiednie środki ochrony czynnej.

Rodzaje ochrony pożarowej

Celem stosowania zabezpieczeń ogniowych w halach stalowych jest ochrona przed działaniem wysokich temperatur oraz bezpośrednim kontaktem z ogniem. Kwestia ochrony przeciwpożarowej konstrukcji jest uregulowana za pomocą wymagań dotyczących czasu odporności ogniowej, na który składają się parametry dotyczące zdolności przenoszenia obciążeń (nośności), szczelności ogniowej oraz izolacyjności ogniowej. Kombinacje parametrów wraz z wymaganiami czasowymi w minutach tworzą odpowiednie rodzaje klas konstrukcyjnych.

Zastosowanie właściwego zabezpieczenia czynnego lub biernego konstrukcji stalowych chroni je przed utratą nośności w sytuacji wystąpienia ognia. Czynną ochronę ogniową stanowią urządzenia monitorujące i alarmowe, a także instalacje gaśnicze uruchamiające się w warunkach pożaru. Z kolei na bierną ochronę przeciwpożarową składają się systemy, które nie podlegają kontroli i możliwości sterowania w razie wystąpienia ognia. Elementy te stanowią część konstrukcji (są w nią wbudowane na stałe).

Czynna ochrona ogniowa konstrukcji

Na czynną ochronę konstrukcji przed pożarem składają się przede wszystkim:

instalacje tryskaczowe – poszczególne elementy systemu (tryskacze) zakończone są szklaną bańką wypełnioną lotną cieczą. W sytuacji wystąpienia ognia wypełnienie zwiększa swoją objętość niszcząc bańkę oraz uruchamiając wytwarzanie strumienia wodnego.
systemy zabezpieczające przed rozprzestrzenianiem ognia – drzwi i bramy przeciwpożarowe, kurtyny przeciwpożarowe.
systemy oddymiające i odprowadzające ciepło – klapy oddymiające, systemy oddymiania w stolarce okiennej, kurtyny dymowe.
kurtyny wodne – w miejscach najbardziej narażonych instaluje się systemy, których zadaniem jest wytworzenie silnego strumienia wody uniemożliwiającego rozprzestrzenienie się ognia poza daną strefę.
wypełnienie elementów konstrukcyjnych wodą – część elementów wypełnia się wodą, która obniża ich temperaturę. Pozwala to zwiększyć odporność ogniową nawet o kilkanaście minut. Zastosowanie tego rozwiązania wymaga uwzględnienia dodatkowych obciążeń (parcie hydrostatyczne) na etapie projektowania konstrukcji.

Bierna ochrona ogniowa konstrukcji

Pasywna ochrona konstrukcji stalowych przed pożarem może zostać zapewniona poprzez:

ognioochronne farby pęczniejące – wysoka temperatura powoduje pęcznienie powłoki wykonanej z tego typu farby, co stanowi bezpośrednią ochronę powierzchni stalowej przed ogniem. Dla zapewnienia odpowiedniego poziomu skuteczności konieczne jest nałożenie kilku warstw produktu (natryskowo lub pędzlem) na uprzednio zmontowane elementy konstrukcyjne.
okładziny płytowe – zabezpieczenie polega na osłonięciu stalowego elementu z użyciem płyt suchej zabudowy. Najczęściej stasowane są płyty:
- gipsowo – kartonowe (g-k) – najbardziej popularny typ obudowy elementów stalowych pełniący rolę izolatora termicznego. Odpowiednio dobrany typ oraz grubość płyt pozwalają na uzyskanie klasy odporności ogniowej nawet R240.
- z wełny mineralnej o gęstości 150 kg/m³ – najczęściej wykorzystywane do obudowy elementów belkowych i słupowych. Dla poprawienia parametrów odpornościowych na uszkodzenia mechaniczne, zabezpiecza się je warstwą tynku zbrojonego siatką lub płytami gipsowymi.
- dźwiękochłonne perforowane ze zbrojeniem w postaci włókien szklanych – płyty o budowie warstwowej; spodnią część stanowi warstwa perforowanego gipsu wzmocnionego włóknami szklanymi, część środkowa to rdzeń z wełny mineralnej, wierzch produktu pokryty jest natomiast folia aluminiową. Zazwyczaj montowane na sufitach (przegroda ogniochronna, dźwiękochłonna).
powłoki natryskowe niereaktywne – ich spoiwo stanowi cement i gips, natomiast wypełnieniem są zazwyczaj włókna mineralne, lekkie rodzaje kruszyw lub specjalne środki wypełniające. Produkty tego typu nakładane są miejscowo. Powłoki niereaktywne są najczęściej wykorzystywane dla części konstrukcji, które charakteryzują się skomplikowanym kształtem przekroju poprzecznego, a zarazem nie są zlokalizowane w widocznym miejscu podczas eksploatacji. W sytuacji, gdy konieczne jest zastosowanie tego typu środków na dużych powierzchniach lub gdy zakłada się znaczące wartości obciążeń oraz możliwość uszkodzeń mechanicznych, należy zastosować dodatkowe dozbrojenie w postaci siatek stalowych.