Osoby niepełnosprawne muszą zmagać się w codziennym życiu z różnymi przeciwnościami, także z utrudnieniami w zakresie korzystania z łazienki i toalety. Coraz więcej obiektów publicznym posiada toalety dostosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych. Likwidacja barier architektonicznych leży w interesie całego społeczeństwa. Urządzenia dla osób z niepełnosprawnością muszą spełniać określone normy i charakteryzować się wysokim poziomem bezpieczeństwa. Jeżeli w mieszkaniu lub w domu mieszka domownik z niepełnosprawnością, to otoczenie powinno być urządzone tak, aby taka osoba mogła korzystać w sposób komfortowy i samodzielny ze wszystkich urządzeń w domu.
Łazienkowe wezwanie
Dla osoby z niepełnosprawnością ruchową, poruszającej się na wózku skorzystanie ze standardowo urządzonej łazienki jest praktycznie niemożliwe. Łazienka dostosowana do potrzeb osoby niepełnosprawnej powinna być wyposażona w takie akcesoria jak: poręczne i uchwyt oraz siedziska prysznicowe. Umywalka powinna być zamontowana na takiej wysokości, aby osoba z niepełnosprawnością nie miała problemów z umyciem rąk.
Przepisy regulujące kwestię toalety dla osób niepełnosprawnych
„Prawo Budowlane” stwierdza, że najważniejszą zasadą przy projektowaniu i wykonywaniu łazienek dla osób niepełnosprawnych jest zapewnienie warunków niezbędnych do korzystania z tego obiektu przez osoby niepełnosprawne. Jest wymóg, aby wśród toalet publicznych w budynku, np.: hipermarkecie, szkole, szpitalu przynajmniej jedna toaleta była dostosowana do potrzeb osób z niepełnosprawnością. Normy dotyczące toalet dla osób niepełnosprawnych zawiera również prawo unijne i międzynarodowe, np.: „Konwencja o prawach osób niepełnosprawnych”.
Szczegóły dotyczące urządzeń sanitarnych dla osób niepełnosprawnych
Przepisy stanowią, że wielkość łazienki, z której korzystają niepełnosprawni powinna umożliwić swobodne manewrowanie wózkiem inwalidzkim. Drzwi do toalety powinny mieć minimum 90 cm szerokości. Kabina prysznicowa z urządzeniami dla niepełnosprawnych powinna mieć min. 2,5 m kw i szerokość 150 cm. Najważniejsze jest, aby kabina prysznicowa umożliwiała osobie niepełnosprawnej komfortową kąpiel lub swobodne wykąpanie osoby niesamodzielnej przez opiekuna. Producenci urządzeń sanitarnych podają uniwersalne rozmiary i sposób montażu misy ustępowej i umywalki dostosowanej do potrzeb użytkowników z niepełnosprawnością.
Zalecana wysokość misy ustępowej dostosowanej do wymagań osób z niepełnosprawnością wynosi 45-50 cm od ziemi. Długość minimum 70 cm. Wysokość montażu pojemnika na papier toaletowy powinna wynosić 100-120 cm od posadzki. Podobnie przycisku do spłukiwania wody. Uchwyty dla niepełnosprawnych należy montować na wysokości 80-85 cm. Przestrzeganie tych zaleceń jest niezwykle istotne dla komfortu osób niepełnosprawnych, ponieważ samodzielnego skorzystania z toalety jest dla wielu osób wyznacznikiem ich godności i radzenia sobie w codziennych sytuacjach.
Przestrzeń manewrowa przed umywalką powinna wynosić 90-120 cm. Spód umywalki musi znajdować się powyżej kolan osoby poruszającej się na wózku, czyli nie mniej niż 70cm od ziemi. Minimalna szerokość umywalki to 60cm, a uchwyty przy umywalce powinny być zamontowane na wysokości 80-85 cm. Kabina prysznicowa i prysznic również powinny być dostosowane do potrzeb niepełnosprawnego domownika. Minimalna wielkość brodzika to 90cm. Siedzisko prysznicowe powinno być założone na wysokości 43-48 cm. Osoba niepełnosprawna, zwłaszcza poruszająca się na wózku inwalidzkim nie skorzysta z wanny. Prysznic jest zdecydowanie lepszym rozwiązaniem. Jeżeli osoba niepełnosprawna wymaga pomocy w kąpieli, to zdecydowanie łatwiej jest umyć taką osobą w kabinie prysznicowej. Wanny nie są przystosowane do potrzeb osób z niepełnosprawnością i nawet podstawienie niewielkiej drabinki nie ułatwi takiej osobie skorzystania z wanny. Utrudnienia powodują, że osoby niepełnosprawne czują się wykluczone ze społeczeństwa. Niewiele potrzeba, aby zwykła łazienka stała się przyjazna dla niepełnosprawnych.
